Að ráðskast með fé skattgreiðenda og vanvirða eignarrétt

Einn megingalli við miðstýrða borgarþróun er sá að fámennir hópar geta tekið ákveðna hluti í gíslingu í krafti ríkisvalds og vanvirðingar gagnvart eignarétti annarra. Þetta virðist vera niðurstaðan í þessu máli, sem og nýlegu máli á Akureyri. Þessir fámennu hópar geta yfirgnæft meirihlutaálit í krafti smæðar og hæfileika til að skipuleggja sjálfa sig á skilvirkan hátt.

Annað gott dæmi er Sundabraut, hvar stjórntaumarnir virðast hafa verið færðir yfir til íbúasamtaka sitt hvorum megin við voginn.

Nú er það svo að húsin við Laugaveg 4-6 hafa eflaust einhver menningasöguleg gildi, en hvernig á að setja verðmiða á það? Í frjálsu samfélagi myndu málin æxlast þannig að áhugafólk tæki sig saman um að kaupa upp eignirnar og gera upp á eigin reikning, að því gefnu að  samningar næðust um söluverð. Ef tilboðsverðið næði ekki upp í söluverð væri niðurstaðan sú að menningarsögulega gildið væri ekki nægjanlegt til að friða húsin.

En nú búum við ekki í frjálsu samfélagi, og því beitir þessi sami hópur þrýstingi til að ríkisvaldið beiti valdi sínu til að ganga gegn eignarrétti eigenda hússins, og láta kostnaðinn flæða yfir alla skattgreiðendur í krafti miðstýringar, óháð því hversu mikil verðmæti hver og einn skattgreiðandi telur að felist í húsunum.

Ráðherra friði Laugavegshús